Pola torsyjne i próżnia fizyczna - hipoteza naukowa, niektóre badania, eksperymenty myślowe i schematy - część 1: Geneza najbardziej prawdopodobna hipotezy uznanej za absurdalną

Autor: Darek Krajewski - października 30, 2019

Źródło grafiki:

Witajcie. Znowu zahaczamy o mechanikę kwantową. A raczej o teorię, która powszechnie została uznana za teorię funkcjonującą, a raczej mającą funkcjonować w fizyce, a konkretnie w mechanice kwantowej, o teorię próżni fizycznej (choć ze względu na małą ilość dowodów powinno się ją nazwać hipotezą próżni fizycznej lub, jeśli nie jest poparta matematycznym formalizmem, ani obliczeniami, postulatem o próżni fizycznej).

Jak powstała ta „teoria”? Geneza teorii próżni fizycznej

I tu zajrzyjmy do źródła, które podałem poniżej. Liczę na to, że tam znajdą się informacje dotyczące tej hipotezy. Jeśli jednak tak nie będzie, sięgniemy do książki na ten temat.

❠G. I. Szypow niewątpliwie jest pierwszym współczesnym europejskim naukowcem, który odważył się włączyć świadomość, jako przedmiot badań, w dziedzinę fizyki teoretycznej. Jest jednak naturalną regułą na świecie, że fundamentalne odkrycia, w różnych dziedzinach wiedzy, naruszają dotychczasowy paradygmat i rodzą wielkie opory. Nie ominęło to także osoby Szypowa, szczególnie dlatego, że działa w kraju w którym dopiero niedawno zniesiono, również w nauce, dotychczas oficjalnie obowiązujący światopogląd ateistyczny.

Wydaje się bardzo ciekawa wypowiedź Szypowa o tym jak wielkie spustoszenie (także ekonomiczne) w naukach przyrodniczych powoduje wprowadzenie tzw. „demokracji”, gdy odkrycia prezentuje się po uzgodnieniu z zespołem badawczym. Myśl odkrywcy pozostaje przy tym w cieniu.

Przypominam sobie komiks, gdzie przy stole zasiada zespół mędrców rozwiązujących jakiś trudny problem. Każdy ma na czubku głowy świecącą żarówkę. Żarówki świecą z różną jasnością. W pewnym momencie na głowie jednego z członków zespołu pojawia się olbrzymi, jasno świecący żyrandol. W konkluzji jednak zaakceptowano pogląd zaznaczony średnio świecącą żarówką na głowie kierownika zespołu. Wiąże się to z porzekadłem rosyjskim, że nie każdemu wolno mówić prawdę.

Szypow jednak, jak sam twierdzi, opiera się na dedukcyjnej metodzie badawczej, a aksjomaty chyba pochodzą z rozwiniętej intuicji autora. Myślę, że dokładniejsze uwagi będzie można wnieść w późniejszym okresie. Dziś należałoby stwierdzić, że jest to wielki krok ku zbliżeniu wyznań religijnych z nauką. (...)❞

Szypow pragnął stworzyć ostateczną teorię wszystkiego, która mogłaby nie tylko wyjaśnić wiele istniejących zjawisk, ale też zmniejszyć przepaść między naukami przyrodniczymi, a mistyką. Czy mu się udało, dowiecie się z dalszej części artykułu. Z powodu ograniczonego czasu i miejsca, opiszę tylko niektóre eksperymenty i wyliczenia, reszta jest w książce poniżej.
Dobrze, przejdźmy dalej.

Między atomami są puste miejsca, można je próbować nawet nazwać próżnią kwantową. O tym właśnie mówi Szypow.

Eksperymenty i wyliczenia

No, to teraz cytuję.

❠TREŚĆ CZĘŚCI 1/5

1.1. Przestrzeń zdarzeń

Zachodni sposób poznania przyrody zaczyna się od tego, że że ustala się swoisty „punkt widzenia” badacza - system obserwacji lub system odczytu. W systemie trójwymiarowej mechaniki Newtona system odczytu jest przedstawiony przez trzy wzajemnie prostopadłe kierunki odcinków prostej, ze wspólnym początkiem 0. Badając np. trajektorię lecącego kamienia, wyrzuconego równolegle do Ziemi, obserwator dokonuje pomiaru, w różnych chwilach, odległości od początku 0 do lecącego kamienia M. W wyniku tego doświadczenia obserwator otrzymuje zestaw odległości r w każdej chwili czasu t.
Analizując otrzymane wyniki obserwator odkrywa, że trajektoria w tym systemie opisuje się równaniem paraboli. Każdy realny system odczytu jest związany z przedmiotem odczytu, którym może być dowolny obiekt fizyczny: ciało stałe, cząstka elementarna, fala światła, itd. Często system odczytu jest związany ze ścianami laboratorium w którym przeprowadza się eksperyment. W naszym konkretnym przypadku jeden z systemów odczytu jest związany z powierzchnią Ziemi, a drugi z rzuconym kamieniem. Dlatego dane obserwatora prezentuje ilość odpowiednich współrzędnych w dwóch systemach odczytu. To jest wszystko z czym mamy do czynienia w dowolnym eksperymencie fizycznym.❞