Tajemnice Ziemi i Kosmosu - Sekrety Nieskończoności

  Obraz Neptuna Źródło: \NASA W nocy 175 lat temu z 23 na 24 września 1846  astronomowie odkryli Neptuna , ósmą planetę krążącą wokół naszego Słońca. Odkrycia dokonano na podstawie obliczeń matematycznych jego przewidywanej pozycji ze względu na zaobserwowane perturbacje na orbicie Urana. Odkrycia dokonano za pomocą teleskopu, ponieważ Neptun jest zbyt słaby, aby można go było zobaczyć gołym okiem, a astronomowie wkrótce odkryli księżyc krążący wokół planety. Ponad sto lat później odkryto drugi księżyc krążący wokół planety. Wiedza naukowców o odległym Neptunie znacznie wzrosła dzięki obserwacjom naukowym dokonanym podczas  przelotu sondy Voyager 2  w 1989 roku, w tym odkryciu pięciu dodatkowych księżyców i potwierdzeniu istnienia ciemnych pierścieni krążących wokół planety. To zdjęcie Neptuna zostało wykonane przez sondę Voyager 2  mniej niż pięć dni przed najbliższym zbliżeniem sondy do planety 25 sierpnia 1989 roku i pokazuje „Wielką Ciemną Plamę” - burz...

  Źródło grafiki: NASA Czy jesteśmy sami we Wszechświecie? Jak dotąd jedyne znane nam życie jest właśnie tutaj na Ziemi. Ale tutaj, w NASA, naukowcy nadal szukają życia, które może być gdzie indziej. NASA bada Układ Słoneczny i nie tylko, aby pomóc nam odpowiedzieć na podstawowe pytanie dotyczące życia poza naszą ojczystą planetą. Od badania zdolności do zamieszkania na Marsie, sondowania obiecujących „światów oceanicznych”, takich jak Tytan i Europa, po identyfikowanie planet wielkości Ziemi wokół odległych gwiazd, a ziemskie misje naukowe współpracują ze sobą, aby znaleźć niewątpliwe oznaki życia poza Ziemią (pole nauki zwanej  astrobiologią ). Poprzez badania z dziedziny astrobiologii NASA inwestuje w zrozumienie pochodzenia, ewolucji i ograniczeń życia na Ziemi. Ta praca była istotnym czynnikiem w kształtowaniu pomysłów na to, na czym należy skoncentrować wysiłki w poszukiwaniu życia. W miarę, jak NASA bada Układ Słoneczny, nasze rozumienie życia na Ziemi i potencjału życi...

Sugestywny obraz mający wywołać odpowiednie skojarzenia. Źródło obrazu: Archemon. Zapewnienie roślinom odpowiedniego pożywienia poprzez odpowiednie nawadnianie jest odwiecznym wyzwaniem dla rolników na Ziemi. To także wyzwanie w Kosmosie. NASA jest o krok bliżej do określenia najbardziej efektywnego sposobu zapewnienia odpowiedniego nawodnienia i napowietrzania roślin w przestrzeni kosmicznej po zakończeniu projektu NASA Glenn's Plant Water Management (PWM). Ten projekt jest częścią  trwających badań NASA , których celem jest nauczenie się, jak karmić załogi astronautów podczas długotrwałych misji na Księżyc i Marsa, w trakcie których spędzają w Kosmosie tygodnie, miesiące, a nawet lata. Astronauta Mike Hopkins pracuje z komórką testową PWM do badań hydroponicznych na stacji kosmicznej. Źródło obrazu: NASA „W przeszłości NASA wykazała, że rośliny rosnące w kosmosie są możliwe do wykorzystania jako źródło pożywienia” - powiedział Tyler Hatch, naukowiec z PWM. „Z punktu widzenia ogro...

Urządzenie do obrazowania Juno Cam na pokładzie statku kosmicznego Juno NASA uchwyciło ten obraz południowego obszaru równikowego Jowisza 1 września 2017 r. Obraz jest zorientowany tak, aby bieguny Jowisza (niewidoczne) biegły od lewej do prawej ramki.  Źródło: NASA/JPL-Caltech/SwRI/MSSS/Kevin M. Gill Na tym obrazie JunoCam strefy równikowej Jowisza występują grube białe chmury. Przy częstotliwościach mikrofalowych chmury te są przezroczyste, dzięki czemu radiometr mikrofalowy Juno mierzy wodę głęboko w atmosferze Jowisza. Zdjęcie zostało uzyskane podczas przelotu Juno 16 grudnia 2017 r.  Źródło: NASA/Jpl-Caltech/SwRI/MSSS/Kevin M. Gill Misja Juno NASA dostarczyła pierwsze wyniki naukowe dotyczące ilości wody w atmosferze Jowisza. Opublikowane niedawno w czasopiśmie Nature Astronomy wyniki Juno szacują, że na równiku woda stanowi około 0,25% cząsteczek w atmosferze Jowisza - prawie trzy razy więcej niż Słońce. Są to również pierwsze ustalenia dotyczące obfitoś...

Źródło: NASA Kosmiczny Teleskop Hubble'a NASA dał astronomom najlepsze spojrzenie na międzygwiezdnego gościa - kometę 2l/Borisov - którego prędkość i trajektoria wskazują, że przybył spoza naszego Układu Słonecznego. To zdjęcie wykonane przez Hubble'a 12 października 2019 roku jest jak dotąd najostrzejszym widokiem komety. Hubble zmienia centralne stężenie pyłu wokół jądra (które jest zbyt małe, aby Hubble mógł je zobaczyć). Kometa 2l/Borisov jest tylko drugim takim międzygwiezdnym obiektem, o którym wiadomo, że przeszedł przez Układ Słoneczny. W 2017 r. pierwszy zidentyfikowany międzygwiezdny gość, obiekt oficjalnie nazwany 'Oumuamua, przeleciał w odległości 24 miliardów mil od Słońca, zanim opuścił Układ Słoneczny. „Podczas gdy 'Oumuamua wyglądał na kamień, Borisov jest naprawdę aktywny, bardziej niż zwykła kometa. To zagadka, dlaczego te dwa obiekty są tak od siebie różne”, powiedział David Jewitt z Unversity of California, Los Angeles (UCLA), lider zespoł...

Źródło: NASA Korzystając z danych radarowych z sondy Cassini NASA, niedawno opublikowane badania przedstawiają nowy scenariusz wyjaśniający, dlaczego niektóre wypełnione metanem jeziora na księżycu Saturna Tytan są otoczone stromymi obrzeżami o wysokości setek stóp. Modele sugerują, że wybuchy ocieplającego się azotu stworzyły baseny w skorupie księżyca. Tytan  jest jedynym ciałem planetarnym innym, niż Ziemia, w naszym układzie słonecznym, o którym wiadomo, że ma stabilną ciecz na swojej powierzchni. Ale zamiast wody skraplającej się i wypełniającej morza i wody, jak na Ziemi, na Tytanie są metan i etan - węglowodory, które naukowcy uważają za gazy, ale zachowują się jak ciecze w przerażającym klimacie Tytana. Większość istniejących modeli, które określają pochodzenie jezior Tytana , pokazuje ciekły metan rozpuszczający księżycową skałę lodową i stałe związki organiczne, rzeźbiące zbiorniki wypełnione cieczą. Może to być początek rodzaju jeziora na Tytanie, które ma ostr...

„Dzięki obserwacji zjawiska echa świetlnego pochodzącego z korony czarnej dziury MAXI J1820+070 - w skrócie 1820 - znajdującej się w gwiazdozbiorze Lwa, możemy lepiej poznać ewolucję mniej masywnych czarnych dziur. Echa świetlne powstają, kiedy światło pochodzące z bardzo jasnego rozbłysku zostanie odbite od międzygwiezdnego gazu. Promieniowanie z oryginalnego rozbłysku dociera do obserwatora jako pierwsze, a światło odbite zaraz po nim, tworząc swego rodzaju echo. Co ciekawe, czasem «echa» sprawiają wrażenie, że poruszają się szybciej od prędkości światła . Dzieje się tak, ponieważ fotony mogą zostać spowolnione w trakcie pierwszych stadiów eksplozji, przez co docierają do obserwatora opóźnione, sugerując, że to «echa» poruszają się szybciej. (...)” Strzałki A, B i C symbolizują trasę promieni światła od źródła. A zostanie odebrane przez obserwatora jako pierwsze, potem B i następnie C Źródło obrazu: Wikimedia Commons „Wcześniej udało się zaobserwować tylko echa świetl...

" Sonda Parker Solar Probe ustanowiła właśnie rekord (43 miliony km) największego zbliżenia się do Słońca w wykonaniu obiektu będącego dziełem rąk ludzkich. Miało to miejsce 29 października tego roku. Poprzedni taki rekord należał do niemiecko-amerykańskiego  statku kosmicznego Helios 2 , który zbliżył się do Słońca na niewielką odległość w kwietniu 1976 roku. W miarę postępu misji Parker Solar Probe sonda ta będzie jeszcze wielokrotnie poprawiać swój własny rekordowy wynik, a jej największe zbliżenie do Słońca (na odległość zaledwie 6,2 miliona kilometrów) prognozowane jest na rok 2024. Sonda  Parker Solar Probe  została wysłana w kosmos zaledwie 78 dni temu. Teraz mija Słońce bliżej niż jakikolwiek inny statek kosmiczny w historii. Naukowcy spodziewają się, że sonda powinna również pobić rekord najwyższej prędkości względem Słońca. Obecny rekord wynosi około 254 kilometry na godzinę i został ustanowiony przez sondę  Helios 2  w kwietniu 1976 roku. Parke...